Kuniccy z Podola

Ponad dwa lata temu pierwszy raz pojechałam na Ukrainę. Jadąc z Czortkowa do Kamieńca Podolskiego postanowiłam przejechać przez Husiatyn - miasto graniczne II RP z granicą na Zbruczu.

Przejeżdżając przez wioskę Wasylkowce, zatrzymałam się na jej krańcu, gdzie znajduje się cmentarz. Cmentarz ten szokuje, robi piorunujące wrażenie niemal na każdej osobie.


Wasylkowce

Oczywiście zapuściłam się na cmentarz i pofotografowałam co się dało. Znalazły się tam między innymi nagrobki rodziny Kunickich. Po powrocie opublikowałam zdjęcia na jednym z portali genealogicznych.
Niedługo później skontaktował się ze mną pan Edmund Kunicki, syn sekretarza gminy z Wasylkowiec. Był wzruszony, gdyż zupełnie niespodziewawszy się, znalazł zdjęcia nagrobków rodzinnych w Internecie... czyli moje zdjęcia z Wasylkowieckiego cmentarza.

Pan Edmund wyjechał z rodzicami z Wasylkowiec w wieku 13 lat w 1945 roku i nigdy tam nie powrócił. Wyjeżdżając zostawił m.in. zadbany grób babci. Przez wiele lat znajomi opiekowali się tym grobem, aż któregoś dnia kontakt się urwał i nie wiadomo było dlaczego.

I po 66 latach pan Edmund po raz pierwszy znów zobaczył grób babci.


Waleria z Niżyńskich Dubińska

 Oczywiście grób nie jest w idealnym stanie, ale nadal stoi. Nadal jest gdzie zapalić znicz na grobie kochanej babci.


Nasze wzajemne kontakty mailowe przerodziły się w pomysł, żeby wrócić do Wasylkowiec. A ponieważ ja takie zindywidualizowane wyjazdy organizuję, to idea zaczęła się powoli krystalizować. W 2010 r. wyjazd nie doszedł do skutku, ale w tym roku wszystko zostało dopięte na ostatni guzik i wyjazd mógł się odbyć :)

Pojechaliśmy w sierpniu br na Ukrainę, na Podole, z pierwszym noclegiem we Lwowie, a kolejnymi w Czortkowie, Stanisławowie i wracając znowu do Lwowa.
Pan Edmund przypominał sobie znajome miejsca - Czortków, gdzie mieszkała rodzina, Kopyczyńce, w których stacjonował wujek w KOPie, a następnie same Wasylkowce. Odnaleźliśmy dawnych przyjaciół, spędziliśmy miło czas.





 A potem oczywiście powrót na cmentarz :) Tylko że ja po zaledwie dwóch latach, a pan Edmund - po 66 latach.

Jak widać cmentarz jest uporządkowany. Widać również jak bardzo pora roku zmienia aurę cmentarza, jak go porządkuje czy ubogaca swoją kolorystyką. Ten wyjazd zdecydowanie polepszył pierwsze wrażenia cmentarza w Wasylkowcach, smutnego pola w brązowych barwach.


Byliśmy również na cmentarzu w Czortkowie, gdzie pochowana była dalsza rodzina. Niestety nie znaleźliśmy krewnych pana Edmunda - za dużo jest już grobów bezimiennych. Ale ku zaskoczeniu pana Edmunda natrafiliśmy na groby Kunickich - pisanych zarówno po polsku jak i cyrylicą.

Tak więc badania genealogiczne celem dołączenia "nowych" Kunickich do rodziny nadal nie zakończone. ;)

Jeśliby kto miał ochotę poczytać "Moje Wasylkowce" pana Edmunda Kunickiego to zapraszam na stronę:

http://www.legion.naklo.pl/wasylkowce/